خاستگاه گلاب
خاستگاه گلاب
ایرانیان از نخستین کسانی هستند که از گذشته‌های دور به ویژگی‌های خوراکی و درمانی گل سرخ (محمدی) پی برده‌اند. طبق اسناد بین‌المللی، مبداء تولید گلاب،ایران و مبداء تولید اسانس گل سرخ(محمدی) و عصاره گلبرگ‌های تازه،یونان ذکر شده‌است.
«گل سرخ یا رز یامحمدی، گیاهی است که بومی ایران است و خاستکاه و موطن اصلی آن ایران است که تا حدود 350 سال پیش غیرازایران جایی دیگررویش نداشته است و در زمان سلسله صفویه و زمانی که دولت عثمانی همسایه ایران بوده است، این گل وکلیه دستگاه‌های گلابگیری ازایران به ترکیه وسپس به سوریه و بلغارستان برده شده است..»
گزارش ابن خلدون حاکی بر این است که در قرن ۸ و ۹ میلادی گلاب یکی از اقلام مهم تجاری ایران بوده‌است که از طریق جاده ابریشم به هندوچین صادر می‌شده‌است. مرکز اصلی تولید آن در ایران سرزمین فارس و بیشترین کارگاههای تولید گلاب در لایزنگان و [[داراب ]] استان فارس بر پا بوده‌است. بطوریکه روزانه ۳۰۰۰۰ بطری از میمند فارس در زمان خلیفه بغداد بین سالهای قبل از ۸۱۰-۸۱۷ به آن شهر صادر می شده‌است.
براساس مدارک جدید، ایرانیان اولین قومی بودند که از گل سرخ، اسانس و گلاب را به روش تقطیر به دست آوردند و سپس این فن را به سایر نقاط دنیا انتقال دادند.ابن سینا دانشمند بزرگ ایرانی، تحقیقات وسیعی در مورد استخراج اسانس‌ها به روش تقطیر داشته‌است..
سالانه در کاشان، در مراسم جشن گلابگیری 15000 تن گلاب سنگین تولید می شود.
هم اکنون گلاب کاشان مرغوبترین گلاب جهان به شمارمی آید.
